رویارویی نویسندگان ادبیات داستانی پایداری در انعکاس شخصیت زن با رویکرد زن محورانه و هستی شناسانه

بسیاری از فرهنگ‌ها در جهان، دختران و زنان را به‌گونه‌ای تربیت می‌کنند که تنها در برخورد با مردان تعریف شوند. اعمال و حرکات زنان با توجه به تعریف جنس اول، مرد، معنا می‌شود و نفوذ فرهنگی و تاریخی سبب‌سازی است تا در ضمیر خودآگاه یا ناخودآگاه مردمان هر سرزمین، قوانینی در جهت مقابله با هرگونه برون‌رفت زنان از هنجارها وجود داشته باشد. سیمون دوبوار بر آن است که هر جامعه‌ای در تلاش است تا تعریف‌هایی از زن ارائه کند و وی را جنس دوم تلقی کرده و درنهایت زن را زن تربیت کند؛ این در حالی است که اگزیستانسیالیسم نیز معتقد است که انسان قبل از اینکه به مرتبۀ وجودی «من» برسد، دیگران وجود او را غصب کرده‌اند. به این ترتیب، هرکس در کیفیت هستی دیگران مضمحل می‌شود و این، نوعی استبداد است. از سویی بر این نکته نیز تأکید می‌شود که افراد محدودی درصدد رهایی خود از این استبداد برمی‌آیند. در پژوهش پیشِ‌رو با توجه به اهمیت شخصیت زن در حیطه‌های ادبیات داستانی پایداری، تلاش خواهیم داشت تا با روش توصیفی‌تحلیلی به واکاوی این موضوع به‌نحوی مقایسه‌ای، میان نویسندگان زن و مرد، بپردازیم و بدانیم چگونه زنان در جامعۀ تصویرشدۀ داستان‌های منتخب این پژوهش، زن تربیت می‌شوند. می‌توان به این نتیجه اشاره داشت که نویسندگان زن در داستان‌های خود این موضوع را غالباً به عمد و گاه ناخواسته، نمایش داده‌اند؛ اما در آثار داستانی نویسندگان مرد، با نگاه و نگارشی مردانه‌تر و نیز دغدغه‌نبودن این موضوع مواجهیم.